Ronald Baarda

Lange tijd heb ik kunstenaars met een verstandelijke en/of psychische beperking mogen begeleiden. Een bijzondere tijd waarin ik heel veel heb geleerd. Hun spontane manier van werken, hun  kwetsbaarheid, hun (soms rauwe) puurheid en directheid hebben mij niet alleen aangesproken maar ook gevormd. De omgang met deze mensen heeft geleid tot een bijzondere ontmoeting waardoor ik uiteindelijk ook mijn eigen stem vond om vorm en inhoud te geven aan mijn eigen kunstenaarschap.

Het begon op een burendag waarbij ik in contact kwam met Karin. Zij vertelde over haar gehandicapte zoon Aron. Geraakt door haar verhaal vroeg ik of ik Aron mocht ontmoeten.

Ik weet niet precies waarom, maar ik wilde Aron tekenen, het mocht. Een aantal maanden bezocht ik Aron wekelijks. Al tekenend kwam ik dichter bij zijn wereld… en dichter bij mezelf! Mijn plan om grote olieverf schilderijen van Aron te maken viel al snel in duigen. Een vriend duidde me erop dat mijn spontane, kwetsbare tekeningen in inkt en aquarel precies weergaven hoe het was, met mijn olieverfschilderijen bedolf ik Aron letterlijk onder de verf.  Ik moest leren net zo kwetsbaar te zijn als Aron en dat de kracht niet zit in het laten zien van wat je allemaal wel niet kunt. Waren mijn tekeningen, mijn schetsjes genoeg? Het was genoeg, ik had ‘mijn stem’, mijn techniek, mijn manier van werken gevonden. Dit was de manier om eindelijk zelf,  als kunstenaar naar buiten te kunnen treden. Het leidde tot een tentoonstelling en een klein boekje ; Nader tot Aron.

Na dit bijzondere avontuur zette ik vervolgens mijn eerste schreden op weg naar het zelfstandig kunstenaarschap. Een nieuw avontuur waarvan het resultaat te zien is op deze site.